Skip to main content

“முதியோர்களும் குழந்தைகள்”

நம் சமூகத்தில் மனிதாபிமானம் குறைந்து வருவதற்கான அடையாளம் தான் முதியோர் இல்லங்களின் அதிகரிப்பு. பத்து மாதம் கருவில் சுமந்து இருபது முப்பது வருடம் தோளில் சுமந்த பெற்றோருக்கு கடைசி காலத்தில் கொடுக்கக்கூடிய பரிசு “முதியோர் இல்லம்” தானா..??

சமிபத்தில் நான் சேலத்தில் இருந்து சென்னைக்கு இரயிலில் திரும்பிய போது ஏற்பட்ட ஒரு நிகழ்ச்சி. 65 வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு பாட்டி நான் ஏறிய அதே பெட்டியில் ஏறினார். வெகு நேரம் மிக அமைதியாகவே வந்து கொண்டிருந்தார். சிறிது நேரத்தில் அவருடைய கண்களில் இருந்து கண்ணீர்த்துளிகள் உருண்டோடின. அருகில் இருந்தவர்கள் மௌனம் காக்க அந்த பாட்டியே தனது நிலையை விளக்க ஆரம்பித்தார். தன் மகள் வீட்டிலிருந்த அவர் கூலி வேலைக்குச் செல்பவர். அந்த பணத்தையும் மகளிடம் தான் கொடுப்பார். கடைசி ஓரிரண்டு வாரமாக உடல்நிலை சரி இல்லாததால் வேலைக்குச் செல்லவில்லையாம். இதனால் ஏசிய மகள் வார்த்தைகளை சகித்துக் கொண்டிருந்த அவர் உச்சக்கட்டமாக அந்த மகள் அடிக்க கை ஓங்க மனம் தாங்காத தாய் உள்ளம் அந்த தள்ளாத வயதில் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்துள்ளார் அதுவும் கையில் வெறும் 100 ரூபாயை வைத்துக் கொண்டு. இதை அவர் சொல்லி முடிக்கும் முன்பே அவருடைய கண்களில் கண்ணீர் இன்னும் பெருக்கெடுத்தது. அந்த நொடியில் அந்த பாட்டியிடம் என்ன ஆறுதல் வார்த்தைகள் சொல்வதென்று கூட தெரியவில்லை. எத்தனை ஆசை ஆசையாய் கனவுகளுடன் தன் மகளைப் பெற்று வளர்த்து இருப்பார் அந்த பாட்டி. ஆனால் அந்த மகளோ தனது தாயையே சுமையாக கருதிருக்கிறார். அந்த மகள் மனது தன்னை பெற்றெடுத்த தாய் மீது துளி அளவு பாசம் கூட இல்லாமல் வறண்டுப் போய்க் கிடக்கிறது.

சென்னை சென்ட்ரல் வந்தடைந்தோம். சென்னையில் என்ன செய்ய போகிறீர்கள் என்று விசாரித்தப் போது அந்த பாட்டி கூறிய பதில் மிகவும் கவலை அளித்தது. ””நான் இங்கயே ஏதோ ஒரு வேலைப் பார்த்துக் கொண்டு என்னுடைய கடைசி காலத்தை எங்கயாவது ஒரு முதியோர் இல்லத்தில் போக்கிக் கொள்கிறேன்”” என்றார். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் நானும் என் நண்பனும் கையில் இருந்த பணத்தை அந்த பாட்டியிடம் கொடுத்து விட்டு வந்தோம். அந்த கணத்தில் என் மனதில் உரைத்தது ஒன்று தான். எனது தந்தையையோ தாயையோ அவர்களுடைய கடைசி காலத்தில் இந்த நிலைக்கு ஆளாக்கக் கூடாது. அவர்களுக்கு சந்தோசத்தைக் கொடுக்கவில்லை என்றாலும் கூட அவர்களுடைய நிம்மதியைக் கெடுக்க கூடாது.

தள்ளாத வயதிலும் தான் பெற்ற மகனோ மகளோ கைவிட்ட நிலையிலும் கூட தமக்காக வேண்டிக் கொள்ளாமல் தனது மகன் நன்றாக இருக்க வேண்டும் தான் பெற்ற மகள் சுகமாக இருக்க வேண்டும் என்று கடவுளிடம் வேண்டிக் கொள்ளும் அவர்கள் கடவுளை விட மேலானர்வர்கள். பெற்றோரை வீதியில் விட்டு விட்டு அன்னையர் தினமோ முதியோர் தினமோ கொண்டாடுவது என்பது யாரோ பெற்ற வெற்றிக்கு நாம் தங்கப்பதக்கம் பெறுவது போல். வெளியில் சந்தோசமாக இருக்கலாம் ஆனால் நம் மனசாட்சியே நம்மை ஒரு நாள் கொன்று விடும்.

ஒவ்வொரு மகனும் மகளும் தனது தாய் தந்தையரை முதல் குழந்தையாகக் கருத வேண்டும். கருவிலும் தோளிலும் சுமந்த தாய் தந்தையை அவர்களுடைய கடைசி காலத்தில் கூட இருந்து கவனிப்பதை விட வேறென்ன சந்தோஷம் இருக்க முடியும். பெற்றோரை விட நம் மீது அக்கறைக் கொண்ட வேறேவரனும் இருக்கின்றனரா என்ன. வயதான காலத்தில் அவர்களை முதியோர் இல்லத்திற்கு அனுப்புவது உயிருடன் கல்லறைக்கு அனுப்புவதற்கு சமம்.

பிள்ளைகளால் கை விடப்பட்ட முதியவர்களை அரவணைக்கும் “முதியோர் இல்லங்கள்” கோவில்களை விட சிறந்தவை. அவற்றை பாரட்ட வெறும் வார்த்தைகள் போதாது. ஆனால் நாளுக்கு நாள் முதியோர் இல்லங்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக் கொண்டே இருக்கிறது. இது பாராட்டக்குரியது அல்ல. நாம் அனைவரும் வெட்கப்பட வேண்டிய ஒன்று. தமக்கு வாழ்க்கைக் கொடுத்த தாய் தந்தையரை கூட கவனிக்க மனமில்லாத இந்த வாழ்க்கையில் நாம் சம்பாதிக்க போவது என்ன இல்ல சாதிக்க போவதுதான் என்ன.? அப்படி சாதித்தால் கூட அதற்கு காரணம் யார்.! இதை அனைவரும் ஒரு நிமிடம் யோசித்தால் நம் நாட்டில் முதியோர் இல்லங்களே இருக்காது.


நல்ல மனிதர்களை பார்க்க பாசமற்ற விலங்குகள் செல்வது தான் “முதியோர் இல்லம்”. முதியோர் இல்லங்கள் இல்லாத தமிழ்நாட்டை உருவாக்க இளைஞர்களாகிய நாம் ஒன்றிணைவோம். அதற்காக நாம் பெரிதாக ஒன்றும் செய்ய வேண்டிய அவசியமில்லை. நம் தாய் தந்தையை அவர்களுடைய கடைசி காலம் வரை சந்தோசமாக பார்த்துக் கொண்டாலே போதுமானது.

கார்த்திக் பிரகாசம்.. 

Comments

  1. Kavalpadatha machi varungalathula ellam kasta paduvanga ellorum illamaiyave iruka porathu illa.
    Vayasu anathan da theriyum ava ellam nallave irruka maatta.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

என் ஆசிரியருக்கு ஒரு கடிதம்...

 அன்புள்ள நௌசத் கான் அவர்களுக்கு.,         முதலில் ஆசிரியர் தின வாழ்த்துக்கள்.. எனக்கு அமைந்த ஆசிரியர்களில் மிகச் சிறந்த ஆசிரியர் நீங்கள்...          நான் பெற்ற நல்ல மதிப்பெண்களுக்கும், என் மீதான மற்றவர்களின் சில நன் மதிப்பீடுகளுக்கும்  நீங்கள் தான் முதன்மையான காரணம்.. நீங்கள் வகுப்பறையில் சொல்லிக் கொடுத்த பாடங்கள் மதிப்பெண்களுக்கு பயன்பட்டன. வகுப்பறைக்கு வெளியே நீங்கள் எனக்கு கற்றுக் கொடுத்த பாடங்கள் என் வாழ்நாள் முழுவதும்  பயன்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் என்பதில் எவ்வித சந்தேகமும் இல்லை...         நீங்கள் என் மீது எடுத்துக் கொண்ட அன்பையும், அக்கறையையும் என்னால் ஒருபோதும் மறக்க இயலாது...         என்னை எனக்கே அடையாளப்படுத்தி, என் திறமைகளை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியவர் நீங்கள்...          நீங்கள் சொல்லிக் கொடுத்த கன்னிச்சாரோ வினையும், எஸ்டராக்குதல் வினையும், d தொகுதி f தொகுதி தனிமங்களும், அணு அமைப்பும், அயனி ஆரமும், D-ப்ராக்ளே சமன்பாடும் அடிக்கடி என் மண்டைக்குள்...

வருடத்தின் கடைசி நாள்...!!!

இந்த வருடம் இது வரை... *அளித்த அனுபவங்கள் ஆகாயம் வரை...!!! *அடைந்த அவமானங்கள் போதுமான வரை...!!! *கொண்ட கவலைகள் கானலாகும் வரை...!!! *சந்தித்த சந்தோசங்கள் சாம்பலாகும் வரை...!!! *கண்ட தோல்விகள் வெற்றி பெறும் வரை...!!! *பெற்ற வெற்றி மீண்டும் தோல்வி வரும் வரை...!!! *ஏமாற்றங்கள் எதிர்பார்க்கும் வரை...!!! *எதிர்பார்ப்புகள் ஏமாறும் வரை...!!! *நீங்கா நினைவுகள் நெஞ்சிருக்கும் வரை...!!! *உண்டான நட்பு உயிர் பிரியும் வரை...!!! கார்த்திக் பிரகாசம்...

விடுதி வாழ்க்கை...!!!

கூண்டு போல அறை சிறகை ஒடிக்காத சுதந்திரம்...!!! நினைத்த நேரத்தில் தூங்கி நினைக்காத நேரத்தில் எழுவதை விட என்ன பெரிய சுதந்திரம்...!!! வாழ்க்கையிடம் நானோ என்னிடம் வாழ்க்கையோ வம்போ வாய்த் தகராறோ ஏற்படுத்திக் கொள்ள ஒருபோதும் நேரம் இருந்ததில்லை...!!! கையில் காசு இல்லை ஆதலால் கடனும் இல்லை...!!! கவலைகள் என்று ஏதுமில்லை களவுப் போக ஒன்றுமில்லை...!!! பீஸ் கட்டும் அப்பாவின் பீலிங்சை பகிர கூடவே இருந்த தோழி...!!! அடங்கிப் போகும் போது ஆறுதலுக்கும் மீறிப் போகும் போது அடிப்பதற்கும் தோள்பட்டையாய் இணைந்தே இருந்த தோழர்கள்...!!! கடலளவு துன்பங்களும் கானலாகிய மாயம் இம்மியளவு இன்பங்களும் இதமாய் மாறியது நியாயம்...!!! விடுதியில் இருந்தேன் பறவையாய்த் திரிந்தேன்...!!! மீண்டும் ஒருமுறை வேண்டும் அந்த விடுதி வாழ்க்கை...!!! கார்த்திக் பிரகாசம்...