நான் கண்ட மனிதர்..

   வாழ்வில் மிக அவசியமான குணாதியசங்களைக் கற்றுக் கொள்ள அரிய புத்தகங்களையும் பெரிய ஞானிகளையும் அறிஞர்களையும் தேடி செல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை. நம் அன்றாட வாழ்வில் சந்திக்கும் முன்பின் தெரியாத ஒரு சாதாரண மனிதர்கள்  ஆழமான நிஜங்களை வெகு எளிதாக புகுத்தி விட்டுச் செல்வார்கள்.. அப்படி எனக்கு ஏற்பட்ட ஒரு அனுபவம்..

   பட்டமளிப்பு விழாவிற்குக் கல்லூரிக்கு செல்வதற்காக  வேலைப் பார்க்கும் கம்பெனியில் விடுமுறையுடன் சேர்த்து  பல திட்டுகளையும் வாங்கிக் கொண்டு அன்று கிளம்பினேன். கல்லூரியில் படிக்கும் காலத்தில் வேண்டுமென்றே ""கட்"" அடித்து விட்டு ஊர் சுற்றுவதும் அதே கல்லூரிக்கு வருடம் கழித்து பழைய பொக்கிஷமான நினைவுகளைச் சுமந்துக் கொண்டு செல்வதும் அரிய சுகம். ஏனென்றால் அந்த கல்லூரி நாட்களுக்குப் பின்னால் கண்ணாடி முன் மட்டும் சொல்லப்பட்ட காதல், சொல்லி மறுக்கப்பட்ட காதல், இக்கட்டான சூழ்நிலையில் நண்பனின் உதவி, தன்னை பற்றி அப்பாவின் மனநிலை, கேட்கமாட்டார்கள் என்று தெரிந்தும் ஆசிரியர் சொல்லும் அறிவுரைகள் என்று மனதை விட்டு நீங்க மறுக்கும் சுகமான சுவடுகள் இருக்கும். 

   வழக்கம் போல கடைசி நிமிடத்தில் இரயிலில் ஏறி உள்ளே இடம் இல்லாததால் படிக்கட்டில் அமர்ந்தேன்.இரயில் சென்னை சென்ட்ரலில் இருந்து கிளம்பும் போது மணி இரவு 8:25. திருவள்ளூர், அரக்கோணம்,காட்பாடி என்று அடுத்தடுத்த மார்க்கங்களை நோக்கி விரைவாக கடந்துச் சென்றுக் கொண்டிருந்தது. நள்ளிரவு சுமார் 12:45 மணியளவில் இரயில் ஜோலார்ப்பேட்டை நிறுத்தத்தை அடைந்தது. டீ காபி டிபன் தண்ணீர் பாட்டில் என அனைவரும் இரயில் பெட்டியை மொய்த்தனர். நான் இருந்த பெட்டியில் பலரும் டீ வாங்கினர்.இரயில் மெதுவாக நகர ஆரம்பித்தது. ஆனால் அப்பொழுது  தான் ஒவ்வொருவராக தங்கள் டீக்கான பணத்தைக் கொடுத்துக் கொண்டு இருந்தனர். மொத்தப் பணமும் டீ விற்பவர்  கைக்கு வந்து சேரவில்லை ஆனால் அதற்குள் இரயில் வேகம் பிடிக்க ஆரம்பித்தது. அவர் அந்த மீதி சில்லறையைப் பெறுவதற்காக டீக்கேனைத் தூக்கிக் கொண்டு இரயில் கூடவே ஓடி வந்தார். அந்த டீ விற்பவர் ஐந்து ரூபாய் சில்லறைப் பெறுவதற்காக ஓடி வந்தும் உரிய நபர் மெத்தனமாக இருந்ததால்  அவர் மீது மிகுந்த கோபம் வந்தது. டீ விற்பவர் இரயிலின் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் தனது ஓட்டத்தைக் குறைக்கும் தருணத்தில் அந்த நபர் ஒரு ஐந்து ரூபாய் நாணயத்தை ஜன்னலின் வழியே தூக்கி எறிந்தார்.. எனக்கோ அந்த நபர் மீது நிறைய கோபம் வந்தது ஆனால் அந்த டீ விற்பவரோ கொஞ்சம் கூட சலனபடாமல் அந்த ஐந்து ரூபாய் நாணயத்தைத் தேடி எடுத்துக் கொண்டு அடுத்த இரயிலை நோக்கி விரைந்தார்.. இந்த நிகழ்வு நடந்தது நள்ளிரவு சுமார் 1 மணிக்கு...

இது  இரயில் பயணத்தின் போது மிக சாதாரணமாக நிகழும் நிகழ்வாக பலரும் நினைக்கலாம். ஆனால் எனக்கு அப்படி தோன்றவில்லை. அவர் யார் என்று கூட எனக்கு தெரியாது ஆனால் ஒரு சில நிமிடங்களில் அந்த டீ விற்பவர்  என் மனதில் பல தாக்கங்களை ஏற்படுத்திவிட்டுச் சென்றுவிட்டார். தான் செய்யும் வேலை எவ்வளவு கடினமானதாக இருந்தாலும் அதை விரும்பிச் செய்ய வேண்டும்.அதற்கு முதலில் தான் செய்யும் வேலையைக் காதலிக்க வேண்டும். தான் மட்டும் தான் இவ்வளவு கஷ்டபடுகிறேன் என்ற எண்ணத்தை மனதை விட்டு அடித்து துரத்த வேண்டும். தன்னிடம் இருப்பதை வைத்துக் கொண்டு சந்தோசமாக வாழ கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் எதையும் எதிர்ப்பாக்காமல் எதற்கும் ஆசைப்படாமல். இவை அவர் எனக்குள் ஒரு சில நிமிடங்களில் ஏற்படுத்திய மாற்றங்கள்..

இது போன்ற நம்மை சுற்றியுள்ள சாதாரண மனிதர்கள் அசாதாரமாண விஷயங்களை மிக எளிதாக நம் மனதில் விதைத்து  விட்டு  செல்கிறார்கள். பயணத்தின் அது வரையில் படித்த படிப்பிற்காக பட்டம் வாங்க செல்கிறேன் என்று நினைத்து சந்தோச பட்டுக் கொண்டிருந்தேன். பிறகு தான் புரிந்தது நான் கற்றுக் கொண்ட முக்கியமான பாடம் இது தான் என்று... இதேப் போல நான் இன்னும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டிய பாடங்கள் இருக்கின்றன என்பதையும் புரிந்து கொண்டேன்.

அவருக்கு வார்த்தைகளில் நன்றி சொல்ல இயலாமல் இரயிலின் ராகத்தோடு கலங்கிய என் கண்களில் நன்றி சொல்லி ஊர்ப் போய் சேர்ந்தேன்.   


கார்த்திக் பிரகாசம்...