ஊனமுற்ற வாழ்க்கை

வாடகை
வருடாவருடம்
வரையறை இல்லாமல்
ஏறிக் கொண்டிருக்கிறது

அது
ஓர் அறை ஓர் பாத்ரூம்
ஓர் சமையலறை என்பதனாலான
வீடு என்ற ஒன்றிற்கான
வாடகையா
இல்லை
ஒட்டுமொத்த உலகப் பரப்பின்
ஒரு பகுதிக்கான
வாடகையா
தெரியவில்லை

சம்பளம்
நத்தையே தோற்றுவிடும்
வேகத்தில்
உயர்கையில்
வாடகையோ
நசுக்கியே கொன்றுவிடும்
வெறியில் வேடிக்கைக்
காட்டுகிறது

ஊனமுற்ற இவ்வாழ்க்கைத்
தொடர்ந்து
ஊனமாகிக் கொண்டே
உதிர்கிறது

நான் அணிந்து
நைந்து
வேண்டாமென்று
தூக்கியெறிந்த சட்டையை
உடுத்தி வளர்ந்த இளையவன்
தான் புதிதாய் கட்டிய
வீட்டின் புதுமனை புகுவிழாவிற்கு
அழைத்திருக்கிறான்

நேரில் வரமுடியவில்லையென்று
எனக்கும் மனைவிக்கும்
அழைப்பிதழை
தனித்தனியாக
வாட்சப்பில்
அனுப்பியிருக்கிறான்

அழைப்பிதழை
படித்தவாறே என்னைப் பார்த்து
பெருமூச்சு விடுகிறாள்
மனைவி

அந்தப் பார்வையில்
பாய்ந்து வந்த
முட்கள்
இரத்தம் வழிவதைப்
பொருட்படுத்தாது
என் கண்களைக்
குத்திக்
கிழித்தன

அதிலிருந்து
தப்பிக்க பிள்ளைகளைக்
கவனித்தேன்
கண்டிப்பாக போக வேண்டுமென்று
அவர்கள் இப்போதே
அடம்பிடிக்க
ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்

எனக்கோ
எப்படியாவது
இந்த இரவைக்
கடந்துவிட்டால் போதும்
என்றிருக்கிறது

கார்த்திக் பிரகாசம்...